Elf gram lichter

De meeste mensen vinden dat de lente een mooie tijd is voor een nieuw begin.
Ik heb dat gevoel eigenblijk altijd meer in de herfst. De zomer van luiheid en rondhangen op terrasjes is voorbij, de lucht is koel en fris (goed voor je hersens, voor de mijne tenminste), er stroomt iets - niet de zich openende bloemen en planten van de lente, meer een creatieve stroom, die eerst naar binnen gaat en dan naar buiten.

Ik hoef echt niet nog een keer te zeggen dat ik geen leuke zomer had, nou goed vooruit dan 1 keertje nog. Wat ik niet eerder gezegd heb, is dat het best moeilijk bleek om van die minder mooie maanden afscheid te nemen, hoewel ik vaak gezegd heb, 'ik wou dat het een paar maanden later was'.
Misschien kwam het omdat we naar het andere eind van de wereld vertrokken toen het hier nog hartje zomer was, en terugkwamen bij herfstige luchten en 6 graden Celcius. Misschien kwam het gewoon omdat loslaten niet echt mijn allergrootste talent is.

Sinds vanochtend ben ik 11 gram lichter. Niet veel, zul je zeggen. Maar die 11 gram droeg ik met me mee sinds midzomer, een nutteloze 11 gram was het, die ik elke dag meerdere malen in mijn hand hield, bekeek, die me elke dag meerdere keren eraan herinnerde dat het me niet lukte om los te laten.

Een stukje metaal van 11 gram, mij ooit gegeven door iemand die me zo vertrouwde dat hij me binnen liet, letterlijk en figuurlijk. Elke dag als ik een deur open deed of afsloot, thuis en op mijn werk, moest ik even goed kijken welke sleutel ik pakte - die van mezelf of die andere, die inmiddels nutteloze, die zo leek op de sleutels die ik dagelijks nodig heb?

En elke dag dacht ik, ik moet dat ding maar eens eraf halen, en ik deed het nooit.

Natuurlijk weet ik wel waarom. Wat doe je met zo'n stukje metaal van 11 gram, het stukje metaal dat ooit symbool was van vertrouwdheid en vanzelfsprekendheid? Zolang het aan mijn sleutelbos hing hoefde ik daar niet over na te denken. Nu ligt het op de keukenweegschaal, omdat ik benieuwd was hoeveel het woog, en als ik vanmiddag een appeltaart ga bakken zal die sleutel toch echt ergens anders naar toe verhuizen.

Er is nog wel een laatje, denk ik, met meer van dat soort objecten.

Het is herfst en tijd voor nieuwe dingen. Dichte deuren aan de ene kant, mogelijkheden aan de andere. Wie klopt er aan?